Hazret-i Muâviye -r. anh- ölüm döşeğinde iken şu sözleri söylemiştir:

"Resulullah -s.a.v.- ile birlikte sefere çıktığım olurdu. Kendileri abdest bozar ve abdest alırsa ellerine suyu ben dökerdim. Bir defasında gömleğimin omuz başından yırtıldığını görerek:

'Yâ Muâviye! Sana bir gömlek giydireyim mi?' buyurdu. 'Hay hay yâ Resulellâh!' dedim. Bunun üzerine bana bir gömlek giydirdi. Onu bir defadan başka giymedim ve o gömlek bendedir.

Yine bir gün Resulullah -s.a.v.- tıraş oldu. Kesilen saçlarını ve tırnak kesintilerini aldım. Bunları bir şişe içine koydum. Öldüğüm zaman yavrucuğum beni yıka, sonra bu saçlarla tırnakları benim gözlerime ve burnuma koy. Daha sonra Resulullah -s.a.v.-in gömleğini kefenimin altına gömlek yerine koy. Eğer bana bir şey fayda verecekse bunlar fayda verir." (Sahih-i Müslim Terc. ve Şerhi. c.1, s. 456)

Ubeyde es-Selmânî -r. anh- da şöyle buyururlar: "Resul-i Kibriyâ -s.a.v.-in mübarek vücudundan ayrılan bir tüyü, benim nazarımda yerin üstünde ve altında bulunan bütün altın ve gümüş hazinelerinden daha kıymetli ve daha sevimlidir."

Nur her şeyden kıymetlidir. Her şey mahva ve helâke mahkumdur. Nur baki olduğu için her şeyden üstündür. İşte bu üstünlüğünü en yakınları bildi ve takdir etti. Başkası bilemez. Kim bilir? En yakınları bilir ve takdir eder.