Kibir; büyüklenmek, kendini başkalarından üstün görmek demektir, arındırılması gereken çok kötü huylardan ve kalp hastalıklarından birisidir.

"İnsanları küçümseyip yüz çevirme! Yeryüzünde böbürlenerek yürüme! Allah kendini beğenip övünen ve böbürlenen kimseleri aslâ sevmez." (Lokman: 18)

Kibriyâ ve azamet Allah-u Teâlâ'ya mahsustur, büyüklük ve ululuk ancak O'na yakışır. Kula yakışan tevazudur, alçak gönüllülüktür. Allah-u Teâlâ insan haysiyetini ayaklar altına alan kibirden kullarını sakındırmaktadır:

"Yeryüzünde böbürlenerek yürüme! Çünkü sen ne yeri yarabilir ne de boyca dağlara ulaşabilirsin. Bütün bunların hepsi, kötü olan ve Rabbinin katında hoş olmayan şeylerdir." (İsrâ: 37-38)

Hadis-i şerif'lerde şöyle buyuruluyor:

"Şüphesiz ucb yâni bir insan kendini beğenip başkasını beğenmemek, yetmiş senelik ibadeti ifna ve imhâ eder." (Câmiu's-Sağîr)

"Kibirden sakınınız. Zîra İblis'i, Âdem Aleyhisselâm'a secde etmemeye kibir sevk etmiştir." (Câmiu's-Sağîr)

"Bir kimse kendini büyük zannedip insanları küçük görürse Cenâb-ı Allah o kimseyi hakîr eder." (İbn-i Mâce)

"Kalbinde zerre kadar kibir bulunan kimse cennete giremez." (Müslim)

Tekebbür aslında haram olmakla beraber kibirli kimselere kibirli davranmak gerekir. Çünkü Hadis-i şerif'te: "Kibirli olana kibir göstermek sadakadır." buyurulmaktadır.