İslâmiyet'te ticaretin temeli doğruluk ve iyiliktir. Alıcı ve satıcının gönül rızâları, fiyat hususunda insaf ve itidâlden ayrılmamaları, karaborsacılık yapılmaması, haram ve helâl hudutlarına riayet olunması; fâizcilikten, ölçü ve tartıda hile yapmaktan, yalan söylemekten, yemin etmekten, haddinden fazla pahalıya satmaktan kaçınılması... gibi kaideler, ticaret hayatının mühim şartlarındandır.

Daha çok kazanabilmek için fiyatların artmasını bekleyerek halkın ihtiyaç duyduğu malları satmayıp stok etmeye karaborsacılık denilmektedir.

Resul-i Ekrem -s.a.v.- Efendimiz şöyle buyurmaktadırlar:

"Bir kimse müslümanların zararına yiyecek maddelerini depolar ve piyasaya sürmezse Allah o kimseye cüzzam hastalığını verir ve onu iflâs ettirir." (İbn-i Mâce: 2155)

Karaborsacılık haramların en büyüklerinden ve umuma şamil bir zulümdür.

Depolanan malın satın alınmış bir gıda maddesi olması, piyasada darlık bulunması ve bir ay gibi yeterli bir süre geçmesi karaborsacılığın şartlarındandır.

Karaborsacı ihtiyacı dışındaki malı satmaktan kaçınırsa bu takdirde devlet onun malını râyiç bedelle alır ve ihtiyaçlılara dağıtır, parası kendisine verilir.

Bir kimse kendi ürettiği mahsulü depolayıp bekletebilir. Bolluk zamanında alıp saklayabilir ve kıtlık zamanında kendi ihtiyacı için satın alabilir. Bu durum karaborsacılık değildir.