Yetimlere iyilik yapmak başka, evlâtlık edinmek başkadır. Dinimiz, hayatta baba himayesinden ana şefkatinden mahrum kalmış yavrulara şefkat ve merhamet göstermeyi farz kılmıştır.

Resul-i Ekrem -s.a.v.- Efendimiz bir Hadis-i şerif'lerinde:

"Yetimlere, gayet merhametli ve şefkatli olan baba gibi olunuz." buyurmuşlardır. (Münâvî)

Bir Hadis-i şerif'lerinde ise, yetimin işlerini üzerine alan kimse ile cennette beraber olacağını müjdelemiştir.

Onların ıslâhını düşünmek, tâlim ve terbiyelerine bakmak, her türlü maddi ve mânevî ihtiyaçlarını, üzüntülerini gidermeye çalışmak yetimlere yapılacak en güzel iyiliklerdir. Evlâtlık edinmek ise haramdır. Bir baba kendi çocuğunun nesebini inkâr edemediği gibi, kendi sulbünden gelmeyen bir çocuğu da evlâtlık edinemez.

Allah-u Teâlâ Âyet-i kerime'sinde:

"Allah evlâtlıklarınızı öz oğullarınız gibi saymanızı meşru kılmamıştır. Bunlar sizin dillerinize doladığınız sözlerden ibarettir. Allah gerçeği söylemektedir. Doğru yola O eriştirir." buyuruyor. (Ahzâb: 4)

Cahiliye devrinde yetimleri, kimsesiz çocukları evlâtlık edinirler ve birbirine vâris olurlardı. İslâm geldiğinde bu âdet kaldırıldı.

Evlât edinmenin bir çok mahzurları vardır: Nesil karışır, hısımlar tanınmaz hale gelir. Evlâtlık edinilen erkek çocuk, gün gelir farkına varmadan kendisine ebediyyen haram olan bir kadınla evlenmiş olabilir.