İltifat dolu mektubunuz ulaştı. Hadsiz ve hesapsız sevinç duydum.
Zihni Efendi kardeşimizin, haberleşmenin devamına dair olan istekleri birtakım inandırıcı delillerle kabule lâyık görülmüş olduğu halde bu konuda fakiriniz de faydadan hâli olmayacağı düşüncesi ile birkaç söz söyleyerek başınızı ağartmaya cesaret eyledim. Şöyle ki:
1- “Allah’ı unuttuklarından dolayı Allah’ın da kendilerine kendilerini unutturduğu kimseler gibi olmayın. İşte onlar yoldan çıkmış fâsıkların tâ kendileridir.” (Haşr: 19) Âyet-i celîle’si icâbınca Cenâb-ı Allah, zikir ve fikirden hâli olan müminleri “fâsık” kelimesiyle tâbir buyuruyor.
2- Tarikatların herhangisinde olursa olsun zikir ve fikir ile sâlih olmak isteyen bir mümin, o tarîki bilemediğinden herhalde bir yol göstericiye, nefis ve şeytan gibi eşkıyadan muhafaza için uyanık bir yardımcıya muhtaçtır.
3- Allah-u Teâlâ ve Tekaddes Hazretleri, “Sâdıklarla beraber olunuz.” (Tevbe: 119) buyuruyor. Mürşidle beraberliğin bir kısmı cismâni olduğu gibi bir kısmı da rûhânîdir ki, bunu râbıta ile izah edebiliriz. Râbıtanın azlık ve çokluğu, yani zayıflık ve kuvvetliliği muhabbetin azlık ve çokluğuna tâbi bulunacağından muhabbet arttıkça râbıtanın kuvveti de artar. Râbıtaya ihtiyacını kavrayan hayırlılar için mürşidin muhabbeti gibi leziz bir ilaç bulunamaz. Bu ilacın tesirine mani bir şey varsa o da perhiz hususunda riayet edilmesi gerekenlere riayet etmemekten ibarettir ki, bunun birincisi şeriata muhalif, ikincisi de israf kabilinden olan birtakım süs ve ziynete muhabbet, üçüncüsü ehl-i gaflet ve kasvetle ülfet ve sohbet etmektir. Cenâb-ı Hakk bu fakir-i hakir ile bütün değerli kardeşlerimi maddi ve mânevi müfsidlerden koruyarak uhrevî olan büyük maksatlarımıza nâil buyursun, âmin.
